Labia-strekking is nie ’n taboe nie—dit is ’n kulturele praktyk, ’n persoonlike keuse, en ’n kragtige uitdrukking van identiteit. Vir generasies lank het vroue in verskeie dele van die wêreld aan hierdie tradisie deelgeneem as ’n oorgangsritueel, ’n simbool van skoonheid, of ’n daad van liggaamlike outonomie. Maar soos moderne narratiewe na eenvormigheid streef, loop hierdie praktyk die risiko om misverstaan, afgekeur, of vergeet te word. Ons opnames en vraelyste is deel van ’n wêreldwye missie om hierdie tradisie te beskerm en te bewaar voordat dit deur moderne konformiteit uitgewis word.
In ’n wêreld wat toenemend vroue in een eng definisie van skoonheid probeer dwing—’n een wat bepaal word deur korporasies, tendense, godsdiens, opgedwonge Islamisering en sosiale druk—staan ons vir kulturele bewaring, outonomie en waarheid. Labia-strekking word deur talle vroue oor kontinente heen beoefen, en dit verdien erkenning, nie stilte nie.
Hierdie navorsing gaan nie net oor data nie—dit gaan oor die bewaring van ’n lewende erfenis. Dit gaan daaroor om vroue die inligting, opvoeding en gemeenskap te gee wat hulle nodig het om hul liggame te verken en kulturele keuses te maak. Deur gedeelde ervarings, werklike statistieke en oop dialoog, streef ons daarna om stigma te breek en inligting te bied vir diegene wat labia-strekking op hul eie voorwaardes wil aanleer en beoefen.
Dit is nie net navorsing nie—dit is weerstand teen die eenvormigheid van die vroulike liggaam. En dit is belangrik.